“Herkes egosunu kapının önündeki askıya asıp içeri o denli girsin…”
İşte motamot bu türlü yazıyordu kapının girişinde…
O yazıyı asan da geçen yıl kaybettiğimiz büyük müzik insanı Quincy Jones’du…
Ve o kapıdan dünyanın egosu en yüksek sanatkarları giriyordu…
Kimler yoktu ki egosunu kapıdaki portmantoya asan
Michael Jackson…
Thriller albümü ortalığı kasıp kavuruyordu.
Bob Dylan… Gelmiş geçmiş en büyük müzisyenlerden biri…
Steve Wonder… Hâlâ öyle…
Bruce Springsteen… Tina Turner… Cyndie Lauper… Lionel Richie… Ray Charles… Billie Joel… Bette Midler… Paul Simon…
Hepsi mesleklerinin tepesinde dünya starları…
28 Ocak 1985 insanlık tarihinde özel bir gün
O gün 28 Ocak 1985’ti…
O günün dünyanın en tanınmış sanatkarlarından 45’i, egolarını kapıdaki askıya asarak stüdyoya girdiler ve “We Are The World/We Are The Children” müziğini söylediler.
Bu müzik 7 Mart 1985 günü yayınlandı ve bütün dünyada listelerin başına yerleşti.
O gün İnsanlık tarihinde yeni bir devrin başlangıcıydı…
Dünyanın fakir beşerlerine el uzatma, yardım etme dönemi…
Yani global dayanışma imecesinin doğum günüydü.
5 ay sonra egosunu stat kapısında bırakan efsaneler
O günden 5 ay sonra ikincisi geldi.
13 Temmuz 1985….
Bir cumartesi günüydü…
O gün Londra’nın Wembley Stadyumu’nda 100 bin kişi vardı.
Aynı anda ABD’de Pensilvanya’da John F. Kennedy stadyumunda bir o kadar insan bir ortaya gelmişti.
Bu kere birinci müziğe katılmayan ancak onlar kadar büyük starlar bir günde art geriye sahneye çıkıyordu…
Paul Mccartney, David Bowie, Mick Jagger, Elton John, Freddie Mercury, Madonna
Kimler yoktu ki…
INXS (Melbourne’den video), Joan Baez, The Four Tops, BB King (Lahey’den video) Sade, Run DMC, Sting, Phil Collins, Bryan Ferry, U2 The Beach Boys, Dire Straits, Queen,David Bowie / Mick Jagger (video) Simple Minds,The Who, Santana / Pat Metheny, Elton John, Madonna, Freddie Mercury / Brian May, Paul McCartney McCartney / Bowie / Pete Townshend / Alison Moyet / Bob Geldof, Neil Young, Eric Clapton, Robert Plant / Jimmy Page / John Paul Jones, Duran Duran, Mick Jagger / Tina Turner, Bob Dylan / Keith Richards / Ron Wood
O gün hepsi egolarını kuliste bıraktığı için ben de isimlerini sahneye çıkış sırasıyla yazdım…
Son sahnede “mama” diye başlayan o yalvarişi hangimiz unutabiliriz
24 Ekim 2018…
35 yıl sonra çıkan bir sinemada o günü tekrar hatırladık…
Freddie Mercury’nin son sahnede söylediği Bohemian Rhapsody hepimize bir kez daha büyük dayanışmayı hatırlattı…
AİDS günleriydi ve hastaydı…
Sanki bir veda nakaratıydı o haykırış…
“Anneciğim” diye başlayan o müzik, bize hâlâ insanlık vazifemizi hatırlatıyor.
1985 hoş bir yıldı, diktatörlüğün son duvarı da berlin’de yikiliyordu
1985 çok hoş bir yıldı…
Dört yıl sonra son diktatörlük duvarının Berlin’de yıkılış ayinine hazırlanıyorduk daima birlikte…
Ne yazık ki…
Washington’da gelen bir haber bütün hayallerimizi yıktı…
Dün Hürriyet’te Sedat Ergin’in ABD’nin fakir dünyaya yardım programını kesmesi ile ilgili ayrıntılarını okurken, mesleğimizin büyük insanı Çetin Altan’ın o cümlesini bir sefer daha hatırladım
Ama o gün hayal ettiğimiz dünya bu değilmiş…
Elon Musk’ın genç vandalları bizim gençlik hayalimizi yikiyor
Şubat 2025…
Dünyanın en güçlü insanı Elon Musk’un genç dijital vandalları Mad Max sinemalarındaki sürüler üzere Amerikan yardım kuruluşunu basıp bütün bilgilere el koydu.
“Bürokrasiyi önleyeceğiz” diye akıllarına gelen birinci şey, bu kuruluştan dünyaya giden yardım paralarını kesmek oldu.
Sonuç?
Sedat Ergin dün yazısından birinci sonucunu çok hoş yazdı.
Hartum’da fakir çocuğun bir tas çorbası kesildi
Bir günde neler mi oldu?
(*) Sudan’da insani yardımlar alanında istisnai bir mesai sergileyen “Acil Yardım/Müdahale Odaları” (Emergency Response Rooms) isimli sivil toplum inisiyatifinin sözcüsü Hajooj Kuka, ABD fonlarının kesilmesiyle birlikte bu yerlerin faaliyetlerinin değerli ölçüde durma noktasına geldiğini söyledi.
(*) Sudan’ın başkenti Hartum’da gönüllülük üzerinden bu hizmetin verildiği 634 yerden 434’ü kapandı. Oradaki insanların birçoklarının bulabildiği tek yemek bu yardımla verilen çorbaydı.
Günlük bir tas çorba da yok artık o insanlara.
Myanmar’da ilaci kesilen fakir bir verem hastasi
(*) Saw Nah Pa… İsmini hiç duymadığımız bir insan. Tayland ile Myanmar hududundaki Mae La mülteci kampında yaşayan bir verem hastası o.
Elon Musk’ın dijital vandalarının baskınından sonra veremin tedavisi için gerekli ilacını alamıyor artık.
Bunlar yalnızca iki örnek.
Dünyanın dört bir tarafında milyonlarca fakir insan, güya pragmatik Elon Musk eşkiyaları tarafından vefata mahkum edildi…
O gün hepimiz… Dünyanın yüzde 40’ı, hepimiz oradaydık
Sadece 40 yıl geçti…
O gün…
13 Temmuz 1985 günü, 150 ülkede 1.9 milyar kişi ekranlarının başında tarihin en büyük insanlık ayinine katılmıştı.
Onlardan biri de bendim.
1985 hoş bir yıldı.
Hepimiz çok umutlanmıştık.
Demokrasi artık beyaz bir şal üzere üzerimize serilecek sanıyorduk.
1983 seçimleri ile Özal iktidara gelmişti.
Ayın 10’unda parası biten bir öğretim üyesiydim.
Ama umutlu ve memnundum.
Dünya nüfusunun yüzde 40’ı oradaydı.
Hepimiz dünyanın fakir beşerlerine yardım etmek için bu muazzam duygusal imeceyi kurmuştuk…
1985 yılında Portekiz’de doğan bir çocuğun adı
1985, Tinker Bell’in elindeki sihirli değnekle, dünyanın üzerine “iyilik” tozlarını serptiği hoş bir yıldı…
O yıl 5 Şubat günü Portekiz’de bir çocuk doğdu…
Adı Christiano Ronaldo dos Santos Aveiro’ydu…
Bugün dünyanın en büyük futbolcularından biri…
1985 yılında işte o Tinker Bell tozlarının altında doğmuş bir çocuktu.
Filistin halkının yanında oldu.
Dünyanın fakir insanlarının yanında oldu…
1985’in o muazzam dayanışma ruhunu bir meşale üzere hala taşıyor.
Adı Fas’ın Marakeş kentinde bir caddenin ismi oldu.
Dünyanın en zengini gözünü en fukaranın çorbasına dikti
Trump yönetimi artık işte bu 1985 ruhunu öldürüyor.
“Biz dünyayız/Biz çocuklarız” diyen egolarını kapıda bırakmış insanlardan, egolarını saraylara taşıyan önderler çağına geldik.
İyi beşerler beyaz atlarına binip gidiyorlar…
“Yoksul beşerler meydanı” ise mahşerin acımasız zalim atlılarına kalıyor…